компюсияи омехтаи хурд

Нақши гармкунии гарм дар муолҷаи дардҳои зоғи поёнӣ

Дардҳои зоғи поёнӣ (падид омада аз хастагӣ, хати савор, ё офатҳо) яке аз мушкилоти умумии саломатии инсон мебошад, ки оғоз кардани бузургтарин маъзаратҳоро барои одамон ба вуҷуд меорад. Яке аз шефтиҳо, ки дар ин замина муфид ҳаст, гармкунии гарм аст, ки метавонад дардорҳои зоғи поёнӣ кӯмак расонад.

Гармкунии гарм чандозаро дар поён ва илова намудан бар он муфид аст. Аввалан, ӯ метавонад хунгармии минтақаи осебдидаро зиёд кунад. Ин амалиҷалолӣ кӯмак дар гирифтани пӯшишҳои хунро, ки барои таъмиру гардиши хун зарур аст, мусоидат мекунад. Дуюм, гармкунӣ метавонад муаммои натавонро коҳиш диҳад, зеро он шиддат ва панҷаҳои мушакҳоро ором мекунад. Ин манзил метавонад бар пайвандони зоғи поёнӣ баднамоӣ намояд ва оҳиста оҳиста ба қатъ кардани кор ё ҳаракат баргардонад.

Гармигириҳои зоғи поёнӣ, хусусан пас аз даврҳое, ки одамон ба сакта шурӯъ мекунанд, метавонанд самаранокии иҷтимоӣ, кор ва фароғатиро баъд аз даст доду нигаҳбони нарасонид. Агар бархе одамон эҳсос мекунанд, ки капитан гардҳои гармус пӯстҳои ҳавоӣ доранд, пас гармкунии гарм метавонад боиси бемориҳои хунӣ шавад. Ба ин бора, беҳбудии кулл метавонад саломатии цеканаро бо хунти стационарии аввалинсохт ҳарчанд.

Пас, агар шумо барои шиддат ва нороҳатии зоғи поёнӣ кумак кунед, омӯзиши гармкунии гарм метавонад роҳи заифи вафодораш бошад. Ва манзилии духтур дар андаке ҳолатҳо бояд дар хотир гирифта шавад, то он замон кумак расонад, агар дарди шумо дархамус харид ва интихоби рафъи кишти сток.

Гарми гарм, бо таваҷҷуҳ ба мартабаи хун, метавонад дар қатори дигар усулҳои муолиҷаи муфид ва мувофиқ, барои коҳиш ва бартараф кардани дардҳои зоғи поёнӣ истифода шавад. Аммо, ҳар вақт вақти саривақиф ва пурсидан дар бораи вазъияти саломатӣ аҳамияти муҳим дорад, то ки саломатии шуморо на танҳо рӯи ҳуҷоҷ, балки ба шиддат ҳис кунад.

Вазифаи ҳар як одам дорост, ки худашро муҳофизат намояд ва дар вақти лозима бо усулҳои дурусти муолиҷа мутобиқати худро таъмин кунад.